Miejsca nam bliskie

Tablica pamiątkowa znajdująca się w kościele parafialnym w Dobrzyniu nad Wisłą.

OPIS WMUROWANIA TABLICY W DOBRZYNIU.
Z notatek Ireny Chełmickiej z Radońskich*

W 1929 Stanisław Chełmicki z Zakrzewa ufundował tablicę marmurową ku czci i pamięci obrony zamku dobrzyńskiego przez Jana z Płomian Chełmickiego, starosty dobrzyńskiego oraz synów i jego krewnych.
Dnia 19.10.1929, wioząc w/w tablicę marmurową pojechałam do Dobrzynia samochodem w towarzystwie Janów Chełmickich z Pomarzan. Jechaliśmy przez Gniezno, Trzemeszno, Strzelno, Kruszwicę, Radziejów, Płowce, Brześć Kujawski, Włocławek, Szpetal do Dobrzynia nad Wisłą. Tam zastaliśmy Bogdana Chełmickiego z Kowalk pod Rypinem z Matką (z domu Kozłowską), Ludwika Chełmickiego - sędziego z Lipna, p.p. Gniazdowskich (ona Chełmicka z Okalewa), p. Pruską z córką Żychlińska z Płomian (skąd wywodzą się Chełmiccy). Miejscowy proboszcz ks. Dziekan Lipka odprawił wigilię i mszę św. żałobną za zmarłych członków rodziny Chełmickich. Następnie kazawszy tablicę wmurować pod chórem, po prawej stronie wejścia do kościoła, poświęcił ją. Po odbytych uroczystościach zwiedziliśmy górę zamkowa, miejsce krwawych bitew przed 500 laty, ślicznie nad Wisłą położoną. Następnie ks. Dziekan Lipka podejmował gościnnie obiadem. Po obiedzie pojechaliśmy wszyscy do pp. Żychlińskich w Płomianach, gdzie zwiedziliśmy gospodarstwo i ogród, oraz oglądaliśmy ogromne głazy z krzyżami krzyżackimi.
Po smacznym podwieczorku pożegnaliśmy gościnnych Państwa Domu, pojechaliśmy (Janowie Chełmiccy i ja) do Chełmicy Wielkiej, ślicznie nad jeziorem położonej (z Chełmicy i Płomian wywodzą się Chełmiccy). Zwiedziliśmy kościół fundacji Sierakowskich − w towarzystwie gościnnego Proboszcza ks. Kocięckiego – i śliczny ogród. Pożegnawszy gościnnego ks. Proboszcza udaliśmy się w powrotna drogę do Zakrzewa.

Irena Chełmicka **
* ze zbiorów Wojciecha Chełmickiego
** babcia Wojciecha Chełmickiego

Tablica ufundowana w części przez Ludwika i Stefana Chełmickich w sześćsetlecie obrony zamku dobrzyńskiego.
Tablica została zawieszona na murze, który pozostał po Kościele Farnym w Dobrzyniu, przy ulicy prowadzącej na Górę Zamkową.

   Stary dwór Chełmickich w Okalewie.
   Z zapisu Mikołaja dziedzicem Okalewa w 1809 r. zostaje Ignacy (linia po Bartłomieju).
   W latach 1825 - 1912 majątek dziedziczy syn Ignacego Adolf,
   a po mim do 1933 r. jego syn Adrian.

Kościół w Okalewie ufundowany przez Ignacego Chełmickiego (linia po Bartłomieju).

Tablica pamiątkowa w kościele, w Okalewie ufundowana przez Ignacego Chełmickiego

   Majątek Pomarzany pow. Gniezno, odziedziczył Zefiryn Chełmicki (linia po Adrianie 2)
   po swojej ciotce wdowie, bezdzietnej Eleonorze Miaskowskiej z d. Müntzberg.
   Po śmierci Zefiryna w 1852 r. majątek kupuje jego brat Wiktor
   i przekazuje go synowi Zygmuntowi.

Pałac rodziny Chełmickich w Zakrzewie.

Wojciech Chełmicki herbu Nałęcz kupił po śmierci Albina hr. Węsierskiego ( 22 września 1875 roku )
majątek w Zakrzewie. Po wybuchu II Wojny Światowej Stanisław syn Wojciecha wraz z rodziną został wyrzucony przez Niemców z majątku. Po wojnie majątek został przejęty przez władze PRL i był wykorzystywany na kolonie letnie przez zakłady HCP w Poznaniu. Pałac został doprowadzony do ruiny. Od 1978 roku majątkiem w Zakrzewie gospodarowało Państwowe Gospodarstwo Rolne w Rybnie Wielkim, które rozpoczęło prace remontowe. Z dniem 4 października 1990 roku, na podstawie umowy z Kombinatem PGR Rybno Wielkie, Wielkopolski Bank Kredytowy SA przejął pałac i park zakrzewski.
Zdjęcie wykonane tuż przed II Wojną Światowej lub w czasie wojny.
(z archiwów Wojciecha Chełmickiego* wnuka Stanisława)
W Drzewie Genealogicznym linia po Adrianie 2.

W 1818 roku majątek Żydowo nabyła Teofila z Przyłubskich Chełmicka, żona zmarłego w 1809 r. Jakuba Chełmickiego. Następnie dziedzicem Żydowa był syn Jakuba - Piotr Nałęcz Chełmicki sędzia trybunału najwyższego departamentu poznańskiego.
Około 1848 roku w dokumentach wymieniany był Zefiryn Chełmicki zmarły jako kawaler w 1852 r.
Po śmierci Zefiryna majątek dziedziczy jego brat Bolesław. Przed rokiem 1909 dziedzicem dóbr był Julian Chełmicki, doktor medycyny, poseł do parlamentu Rzeszy i Sejmu Pruskiego.
Ostatnim dziedzicem Żydowa był Bartłomiej wnuk Juliana, zmarły w 1938 r. w stanie kawalerskim po wypadku, spadłszy z dachu pałacu w Żydowie. Zapisał Żydowo swemu bratańcowi ciotecznemu Leonowi, najstarszemu synowi Jerzego i Lidii Tyszkiewiczów.